Całe nasze życie jest drogą...

Jak to się stało, ze został Pan poetą?

Jeśli mam być szczery, to wciąż nie uważam siebie za poetę. Z pewnością jestem matematykiem i ekonomistą, gdyż takie studia ukończyłem na UMK w Toruniu. Podobnie mogę powiedzieć, ze jestem radnym sejmiku województwa warmińsko-mazurskiego. W powyższych przypadkach istnieją dokumenty potwierdzające wykształcenie czy też funkcję. Jednak czy już jestem poetą? Czytałem wiersze wielu wybitnych poetów i wciąż dużo mi do nich brakuje.

Zatem dlaczego zaczął Pan pisać wiersze?

Już w czasie studiów stanowiło to dla mnie pewną odskocznię. Matematyczne twierdzenia, wzory, zadania wymagały pewnej równowagi. Jednocześnie wrodzona chęć działania i podejmowania nowych wyzwań nie pozwoliła mi, abym poprzestał tylko na czytaniu. Dlatego też zacząłem pisać wiersze.

Skąd wziął się tytuł Droga 33?

Napisanie każdego wiersza stanowi dla mnie pewną drogę w głąb siebie. Z resztą całe nasze życie jest drogą, po której kroczymy stając na rozdrożu wyborów. Jednocześnie w tomiku znajdują się 33 wiersze, jako symbol tego, że Jezus Chrystus żyjąc na ziemi 33 lata kroczył drogą prawdy, miłości i poświecenia. Dlatego jedynie idąc za Nim mamy pewność, że idziemy we właściwym kierunku.

W tomiku znajduje się wiersz Ukochana Działdowszczyzna, skąd pomysł na ten wiersz i o czym on jest?

Wychowałem się i mieszkam w powiecie działdowskim. Jestem bardzo przywiązany do swoich terenów, których wyjątkowe piękno objawia się zarówno w ślicznych jeziorach i lasach, jak również we wspomnieniach chwil, które tu przeżyliśmy. Jednocześnie te ziemie kryją w sobie niezwykle cenną, choć trudną historię. Musimy pamiętać, że nie zawsze było tu tak spokojnie i bezpiecznie. Musimy pamiętać o cierpieniach i śmierci wielu tysięcy ludzi, wśród których byli bł. abp. Nowowiejski i bł. bp Wetmański. Ta pamięć Im się po prostu należy. Jednocześnie mam nadzieję, że dzięki patronce powiatu – Świętej Katarzynie, naszej ziemi nie dotknie już nigdy taka tragedia. O tym właśnie jest ten wiersz i dlatego go napisałem.

Poniżej przedstawiamy trzy spośród trzydziestu trzech wierszy znajdujących się w tomiku Roberta Gontarza – Droga 33:

Ukochana Działdowszczyzna

Ogrom świata nas olśniewa,
Wszak daleki ląd się mieni,
Tam za płotem jakoś ładniej,
Trawa bardziej się zieleni.

Choć dalekie krajobrazy,
Są po prawdzie znamienite,
To gdy odkryć swe uczucie
I wspomnienia tu ukryte,
To ich palmy chcą podziwiać
Nasze sosny pospolite.

Więc nie trzeba szukać świata,
Skoro mamy świat u siebie,
Bo śpiew ptaków w chłodzie lasu,
Niczym słodycz harfy w niebie.

I uroku dawka spora,
Co odebrać może mowę,
Gdy odkryjesz, że jeziora
Są jak płótna turkusowe.

Pamiętajmy jednak w duszy,
Że jeziora i te lasy,
Kryją w sobie płacz historii,
Pamiętają inne czasy.

Bo ta ziemia krwią nasiąkła
I wciąż skrywa krwawe blizny,
Które są, jako świadectwo
O miłości do Ojczyzny.

Gdy na ziemię, naszą drogą,
Przyszły hordy okrutników,
Obóz był jakoby twierdza,
Nazistowskich oblężników,
W której śmierć poniosło wielu,
Katolickich dostojników.

Chciano w sercach naszych przodków,
Zabić ducha patriotyzmu,
Dołożono wielu starań,
Wiele trudów i mozołu,
Lecz się Polskość odrodziła
Niczym feniks wśród popiołu.

Dziś żyjemy już w pokoju
I niech pokój na nizinie
Będzie zawsze zachowany
Dzięki Świętej Katarzynie.

Zatem wolną mamy ziemię,
Nasza mała to Ojczyzna,
Najpiękniejsza spośród pięknych,
Ukochana Działdowszczyzna.

Odwaga

Czemu się trwożysz?
Czemu się dręczysz?
Kiedy masz Boga
Wszystko zwyciężysz.

Czemu się złościsz?
Czemu więc konasz?
Przecież z Jezusem
Wszystko pokonasz.

Czemu wciąż myślisz
Żeś bliski klęski?
Winneś już słyszeć
Dźwięk trąb zwycięski.

Więc, po co krzyczysz,
Że trudna próba,
Ona spotkała
Nawet Cheruba.

Otwórz więc oczy,
Rozprostuj kości,
Módl się jak modlą
Moce, Zwierzchności.

Kiedy więc życie
Pokutą srogą,
To wiedz, że idziesz
Do nieba drogą.

Tęsknota

Do czasów przeszłych, w których nie żyłem,
O których niegdyś tylko słyszałem,
A w których głębi się zatopiłem,
I których obraz tak pokochałem,
Żywię tęsknotę.

Do kraju tego, gdzie życie w grzechu,
Miało oznaczać życie we wstydzie,
Tęskno mi tak jak i Tobie Norwidzie.

Do kraju tego, lecz w czasie innym,
Gdzie do pomocy każdy był skory,
A miłym było bycie uczynnym,
Tęsknię do tego czasu pokory.

Tęsknotę żywię do świadomości,
W której ubóstwem życie skażenie,
Nie oznaczało – upokorzenie.
I prostą była rzecz oczywista,
O której człowiek już nie pamięta,
Że moralnością swą wywyższony,
Człowiek to więcej niźli zwierzęta.

W tęsknocie żyję do przywitania,
Które na znak człowieka spotkania,
Błogosławieństwem się zaczynało,
Bo tak być musi i tak się działo,
Które to było Boga wezwaniem,
W życiu co zbawień ciągłym staraniem,
I błogosławieństw tych pięknych chwili,
Co się stawały końcem pobytu,
Tęskno mi ciągle do tego bytu.

Najbardziej tęsknię do tej prostoty,
W której jałmużna chociażby marna,
Była jak dar szczerozłoty,
Gdy biel była biała, a czerń była czarna.

Na końcu tęsknię do tej czystości,
W której jak w lustrze Bożego odbicia,
Mieszczą się wszystkie skarby mądrości,
Wszystko co piękne za tego życia.

Tak zagubiony w otchłani czasie,
Już nie w przestrzeni tęsknoty morze,
Jak Ty powtórzę, tęskno mi Boże.

Mając to samo w sercu wołanie,
Norwidzie, Kamilu Cyprianie,
Dziś z Tobą mówię, tęskno mi Panie.

Robert Gontarz