Zapytaj psychoterapeutkę: adopcja dziecka

Przesłanką do niej może być też chęć poprawy życia dzieci, które z przeróżnych przyczyn zostały skazane na trudny start. Warto pamiętać, aby własne pragnienia, cele i chęci nie były na pierwszym miejscu w podejmowaniu decyzji o adopcji dziecka.

Każde dziecko wywodzi się ze swojej rodziny pochodzenia, z którą jest bardzo mocno połączone. Nie ma znaczenia jacy byli jego rodzice i rodzina, choćby nawet pochodzili z tak zwanych nizin społecznych. Dziecko zawsze będzie dążyło do swojej biologicznej rodziny.

Nawet jeśli nie wie, że jest adoptowane, będzie robić to nieświadomie. Kiedy rodzic adopcyjny wyklucza rodziców biologicznych, źle o nich myśli, mówi, czuje się lepszy, bardziej godny do tego, aby mieć dzieci, choć sam nie może ich urodzić, naraża się na potężne kłopoty wychowawcze z dzieckiem. To tak jakby zabijać w dziecku jego najważniejsze części, które dają mu siłę do życia, działania, rozwoju. Naturalne jest, że będzie się bronić jak może, jeśli ktoś będzie mu chciał to zabrać.

Zdarzają się sytuacje, że rodzice nieświadomie używają dziecka adoptowanego do niesienia ich nieświadomych lub świadomych problemów, co też skutkuje tym, że dziecko będzie się broniło i złościło. Rodzic adopcyjny mentalnie zawsze będzie na drugim miejscu. Najpierw są rodzice biologiczni. Uszanowanie tej hierarchii ustrzeże przed problemami i pozwoli dziecku czerpać siłę z obu par rodziców. A to jest ogromnie cenne, podwójna siła w życiu.